07 September 2010

హద్గదీ.....అలా అడుగు !!

సింగారం చిందులు వేసే అమ్మాయిల్లారా
బంగారు కలలే కంటున్నారా....


పూలబాటగా భ్రమిసేరు ముళ్ళబాట నడిచేరు
వలపు పొంగు వయసులోన కన్నుమిన్ను కానలేరు
హద్దుమీరి తిరిగారంటే అల్లరిపాలై పోతారు....
..................................................................................
లోకం పోకడ తెలియక పోతే మోజుల్లో పడి ముందుకు పోతే
బ్రతుకు భారమై పోతుంది చివరకు  కన్నీరే మిగులుతుంది
 సింగారం చిందులు వేసే అమ్మాయిల్లారా...
బంగారు కలలు సినిమాలోని ఈ పాట విన్నప్పుడల్లా అబ్బ...ఆడపిల్లలకి 

హెచ్చరికగా ఎంత బాగా రాసారు కవి ఈ పాటని అనిపిస్తుంది. కథలో ఓ 

కుర్రాడిపై మోజుపడి ఇంట్లోంచి వెళ్ళిపోయిన అమ్మాయి జీవితంలో ఎన్నో 

ఒడిదుడుకులను ఎదుర్కోవలసి వస్తుంది.

కుటుంబం నుంచి దూరమై, తన దుఃఖాన్ని పంచుకోవడానికి  నా 

అన్నవాళ్ళు లేక అల్లాడిపోతుంది. తనకు పట్టిన గతి మరే ఆడపిల్లకు 

పట్టకూడదని కోరుతూ, పై మోజులకు ఆకర్షించబడి దానినే ప్రేమ 

అనుకుంటూ తప్పటడుగులు వేయొద్దని ఈ పాట ద్వారా  హెచ్చరిస్తుంది.

ఎప్పుడో 35 ఏళ్ళక్రితం రాసిన ఈ పాట ఇప్పటికీ మన జీవితాలకి వర్తించే 

నిత్యసత్యం.

ఈ ఆకర్షణ వలన కలిగే భావానికి ప్రేమ అనే పేరు పెట్టుకుంటారు 

యువతరం. పదహారేళ్ళు కూడా రాకుండానే పిల్లలు ప్రేమ ప్రేమ అని 

కలవరిస్తూ ఉంటే వాళ్ళ భవిష్యత్తుకోసం కళ్ళలో వత్తులు వేసుకుని 

కాపాడుకోవాలనుకునే పెద్ద తరానికి ఒంటికి కారం రాసుకున్నట్టు 

మండిపోవడం కూడా ఎప్పుడూ ఉన్నదే. అయితే చేతులు కాలాక ఆకులు 

 పట్టుకోవడంలో ప్రయోజనం ఉండదని ఆ మజిలీని దాటి వచ్చిన పెద్ద 

తరానికి తెలుస్తుంది. తమ పిల్లల చేతులు కాలకుండా చూసుకొని 

కాలతాయిరా అని హెచ్చరించాలని వాళ్ళకుంటుంది. కానీ  తమదాకా వస్తే 

కాని ఆ సమస్య ఎంత తీవ్రమైనదో ఈ చిన్న తరం గ్రహించలేదు.

ఇంత ఉపోద్ఘాతం ఎందుకు అంటే....

మొన్నీమధ్య సెవెన్ సీటర్ ఆటోలో  ఇంటికి వస్తున్నా. ఆటోలో ఆరుగురం 

ఉన్నాం. ఒక సీటులో ఒక పద్ధెనిమిదేళ్ళ అబ్బాయి, పదహారేళ్ళ అమ్మాయి 

పక్క పక్కనే కూర్చున్నారు. వాళ్ళ పక్కన ఒక నడివయసావిడ 

కూర్చున్నారు. దానికి ఎదురు సీటులో ఒక మూల అరవైకి దగ్గర 

పడుతున్న ఒకాయన, పక్కన ఒక ముసలావిడ ఆవిడ పక్కన నేను 

కూర్చున్నాం. నేను మధ్యలో ఎక్కాను. అప్పటికి ఎంత సేపై నడుస్తోందో ఆ 

సీను మరి. ఆ పదహారేళ్ళ అమ్మాయి, అబ్బాయి పై ఒరిగి పోయి 

కూర్చుంది. 

అబ్బాయి ఆ అమ్మాయి భుజం చుట్టూ చెయ్యి వేసి ఆ అమ్మాయి స్లీవ్ 

లెస్ భుజాలు నిమురుతున్నాడు. ఆ అమ్మాయి పరవశంగా ఈ లోకంతో 

సంబంధం లేనట్టు అబ్బాయి ఒళ్ళో చేతులు పెట్టుకొని కబుర్లు చెప్తోంది.

ఇద్దరి ముఖాలు దగ్గర దగ్గరగా ఉన్నాయి. కొంతసేపు గడిచింది. వాళ్ళ 

పక్కన ఉన్న ఆవిడ ఇక ఈ సీన్ ని భరించలేకపోయింది.
అమ్మాయి....ఏమిటలా కూర్చున్నావు...సరిగ్గా కూర్చో...అనేసింది. ఇంక ఆ

పిల్ల ఇహలోకం లోకి వచ్చింది. వస్తూనే కోపాన్ని వెంట  తెచ్చుకుంది. 

చూపులతోనే పక్కన కూర్చున్న ఆవిడ మీద   దాన్ని కురిపించింది.
 అతను నా లవ్వర్. మా యిష్టమొచ్చినట్టు కూచుంటాం. నీకెందుకాంటీ.... 

 ఆ అమ్మాయి అడిగిన తీరుకు ఆవిడ నివ్వెరపోయింది. మరేం మాట్లాడలేక

ఆవిడకే అవమానంగా అనిపించిందేమో మొహం పక్కకు పెట్టి బయటకు

చూస్తూ  కూర్చుంది. మళ్ళీ ఆట మొదలయింది. మీద మీద పడిపోతూ 

కబుర్లు, నవ్వులు. 
ఇంతలో డ్రైవర్...ఓసారి ఆపవయ్యా అని అన్నాడు మా సీట్లో కూర్చున్న 

ఆయన. దిగుతాడేమో అనుకున్నాను. ఏమండీ... మీరు ఈ సీట్లోకి వచ్చి 

కూర్చోండి. ఆవిడ పక్కన కూర్చోండి అంటూ నన్ను చూపించి,  నా వేపు 

చూసి, “ మేడం మీరు కొంచెం సర్దుకోండి అన్నాడు. 
మాకేం అర్థం కాలేదు. ఎదురుసీటు ఖాళీచేసి మా పక్కన 

కూర్చోమంటున్నాడేమిటీయన అని. ప్రశ్నార్థకంగా చూస్తున్న మాతో 

చెప్పాడాయన. ఆవిడ ఇటువైపు వచ్చి కూర్చుంటే ఆ సీటులో ఆ 

పిల్లలిద్దరూ పడుకుంటారు. మనం చూస్తూ కూర్చోవచ్చు అన్నాడు.
ఒక్క క్షణం గుండె ఆగినట్టనిపించింది నాకు. ఆయన అన్న మాట అర్థం 

అవడానికి ఆ అమ్మాయికి ఒక నిముషం పట్టింది. అందరం ఊపిరి బిగపట్టి 

చూస్తున్నాం. ఆ మాటకి ఎంత గొడవ అవుతుందో అని. ఆ అమ్మాయి, 

అబ్బాయి మొహాలలో కత్తి  వేటుకి నెత్తురుచుక్క లేదు. మౌనంగా 

ఆటోవాడికి డబ్బులిచ్చేసి అక్కడ దిగిపోయి వెళ్ళిపోయారు. ఆటో 

ముందుకు సాగిపోయింది. ఎవరి గమ్యాలలో వాళ్ళు దిగిపోయాం. ఎవరూ 

మాట్లాడుకోలేదు.

ఈ సంఘటన జరిగాక మనసులో చాలా అలజడిగా అనిపించింది. ఆ పిల్లకి 

లవ్ కిక్కు దిగి ఉంటుందా. తమ ప్రవర్తనకి సిగ్గుపడుతుందా. కనీసం 

ఇకముందైనా జాగ్రత్తగా ఉంటుందా....ఇవే ఆలోచనలు. 

ఇటువంటి సన్నివేశాలు ఎన్నో చూసాను నేను. కాలనీలో చీకటి సందులలో,

ఆగిన కార్లలో, సినిమా థియేటర్ వెనక సీట్లలో, పబ్లిక్ పార్కుల్లో.....ఎన్ని 

మార్లో....ఎన్ని సార్లో. చూడడం, విసుక్కోవడం.  ఆడపిల్లలు ఇలా ఉంటున్నారే,

ఇంత బరితెగించి పోతున్నారే  అని బాధ పడడమే తప్ప ఏనాడు వాళ్ళని 

ఇదేమిటర్రా....తప్పు అని మాత్రం చెప్పడానికి ప్రయత్నించలేదు.
(ఇందులో అమ్మాయిలది మాత్రమే తప్పా అని సమానత్వం కోసం ప్రశ్నించే

వారికి నా జవాబు....అరిటాకు మీద ముల్లు పడ్డా...అరిటాకు వెళ్ళి ముల్లు 

మీద పడ్డా....సామెతనే. ఎందుకంటే ఈ బరితెగింపు తత్వ్తం వెంటనే ప్రభావం

చూపేది ఎక్కువగా అమ్మాయిల పైనే -శారీరకంగానే కాదు మానసికంగా 

కూడా)
అమ్మానాన్నల వెనక తిరుగుతూ,  అమాయకంగా కనిపించే ఆడపిల్లలు 

కాలేజీల్లో చేరి అవకాశం దొరకగానే రెక్కలొచ్చిన పక్షుల్లా ఎగిరిపోవడానికి

చేసే ప్రయత్నాలు,   బస్సుల్లో, ఆటోల్లో బురఖాలు వేసుకొని దిగే ఆడ 

పిల్లలు, అవి తీసేసి తమకోసం సిద్ధంగా ఉన్న మోటర్ బైక్ లపై కుర్రాళ్ళతో

వెళిపోతుంటే కళ్ళప్పగించి నేనూ చూసాను.  
ఖాళీగా ఉన్నాను కదా అని కంప్యూటర్ కోర్సులో చేరితే అక్కడకు జంటలు

జంటలుగా ఆడపిల్లలు, మగపిల్లలు కూర్చొని ఆ పాఠాలు వినకుండా 


ఒకళ్ళమీద ఒకళ్ళు ఒరిగిపోయి చెవులు, ముక్కులు కొరుక్కుంటూ ఉంటే 

విసుగు ఎక్స్ ప్రెషన్ ఇవ్వడం మాత్రం చేసాను. క్లాసు కాన్సిలయితే ఇళ్ళకు 


వెళ్ళకుండా బాయ్ ఫ్రెండ్ ని సినిమాకి పోదాం రమ్మంటూ ఎస్సెమ్మెస్సులు 

పంపుతున్న అమ్మాయిలను కూడా చూసాను. ఇంకా చాలా చూసాను. 

కానీ ఏనాడు ఇది తప్పు అంటూ ఎవరికీ చెప్పలేదు. అలా చెప్పక పోవడం 

కూడా తప్పేనేమో అనిపించేలా చేసింది.....ఆ ఆటోలోని పెద్దాయన చేసిన 

పని.
"
నిగ్గదీసి అడుగు ఈ సిగ్గులేని జనాన్ని...." అంటూ సిరివెన్నెల 

సీతారామశాస్త్రి ' గాయం' సినిమాలో తను రచించిన పాటని  ఆవేశంగా  

అభినయిస్తారు.


అవును. అలాగే రైటేమో.
మనకెందుకొచ్చిన గొడవ...రెండునిముషాలు కళ్ళుమూసుకుంటే సరి.....అదే 

ఇంతవరకు నేను చూసిన మనస్తత్వం.


తప్పును చూసినప్పుడు తప్పుకోవడం కాదు. ఒప్పేదో చెప్పాలి. తప్పును 

దిద్దాలి. 

ఆ తప్పును చేయకుండా తప్పించాలి. 
తప్పును ఎత్తిచూపి ఆ తప్పును ఒప్పుకునేలా చెయ్యాలి.


అందుకోసం ప్రయత్నం చెయ్యాలంటే కూడా చాలా ధైర్యం కావాలి. ఆ ధైర్యం 

గుండెల్లోంచి రావాలి. ఆ పెద్దాయన నాకు ఒక హీరోలా 

కనిపిస్తున్నాడిప్పుడు. 
"చీకటిని తిట్టుకుంటూ కూర్చోకు. ఒక దీపం వెలిగించడానికి ప్రయత్నం 

చెయ్యి " అన్న సూక్తిని ఆయన అనుసరిస్తున్న విధానం ఒక కొత్త కోణంలో 

కనిపిస్తోంది.