చిన్నారీ తుషారా...
చాలా కాలమయిపోయింది కదూ నిన్నిలా పిలిచి. అలా పిలవాల్సిన అవసరం, అవకాశం ఈ మధ్య మనమధ్య రానిదే.
ఎలా వున్నావు తల్లీ... మొన్న నువ్వు పాపాయితో తీయించుకొని పంపించిన ఫొటోలు చూశాను.
పాపాయి తప్పటడుగులు వేస్తోంది కదూ. మీరిద్దరూ చెరో చెయ్యి పట్టుకొని దాన్ని నడిపిస్తున్న ఫొటో ఎంత అందంగా ఉందో. దాన్ని ప్రింటుతీసి పెద్దగా బ్లో అప్ చేసి పెట్టాడు తమ్ముడు. హాలులో ఆ ఫొటో ఎంత నిండుగా ఉందో తెల్సా.
ఈమధ్య నీకు పని ఎక్కువగా ఉండి తీరిక తగ్గిపోయినట్టుంది కదూ. ఈమెయిల్స్ రాయడం లేదు, ఫోన్లు తగ్గిపోయాయి.
ఫోన్ చేస్తావు. కానీ ఆ కాస్సేపూ ఎవరో వెంటపడి తరుముతున్నట్టు గబగబ మాట్లాడేస్తావు. ఎప్పుడూ ఉండే ప్రశ్నలూ, జవాబులూ ఆ కాసేపు సమయాన్నీ తినేస్తాయి. అమ్మా బావున్నావా, నాన్న బావున్నారా, తమ్ముడు బాగున్నాడా...మేము బాగున్నాం, పాప బాగుంది.. కబుర్లు చెప్తోంది. అంటావు. ఎవరో వస్తున్న అలికిడి అయినట్టుగా ఆ ...వస్తున్నా.. అంటావు. అమ్మా మళ్ళీ చేస్తానమ్మా అని ఫోన్ పెట్టేస్తావు. నీనుంచి ఫోన్ వచ్చిందన్న ఆనందం గుప్పుమని ఆరిపోడానికి అరనిమిషం పట్టదు.
పోనీ వెబ్ కెమేరాలో మిమ్మల్ని చూద్దామన్నా అది పాడయిందనో, ఇప్పుడు కుదరదనో, ఎవరో ఉన్నారు ...మరోసారి అనో దాటేస్తున్నావు. కారణం నువ్వు చెప్తే తప్ప కనుక్కోలేనంత పిచ్చిదాన్ని కాదే.
మీఅంత చదువులు కాలేజీలో చదువుకోకపోయినా జీవితంలో నీకన్నా ముందు కొన్ని ఘట్టాలు దాటి వచ్చిన అనుభవం నాకు లేదూ.. అది చాలు - నీ జీవితంలో జరుగుతున్న విషయాలను ఊహించడానికి.
చిన్నా... మీ అత్తగారు,మామగారు ఎలాఉన్నారు. ఇంకా ఎన్నాళ్ళుంటారు. ఇది మామూలుగా వేస్తున్న ప్రశ్న కాదు. వాళ్ళు వెళ్ళాక అయినా నువ్వుతేరుకొని మామూలు మనిషివవడానికి ఎన్ని రోజులు పడుతుందో తెలుసుకోవడానికి ఇలా అడుగుతున్నాను.
ఇలా అడుగుతున్నందుకు నాకు చాలా బాధగానే ఉంది. తల్లిదండ్రులుగా వారి కొడుకు దగ్గర కావలసినన్నాళ్ళు ఉండే స్వేచ్ఛ, హక్కువారికి సహజంగా ఉన్నవే. కానీ వారి ఉనికి మీ కాపురానికి, మీ వైవాహిక జీవితానికి ప్రశ్నార్థకంగా నిలిచినప్పుడు ఇలా అడగడంలో తప్పులేదని కూడా సమర్థించుకోవాలనిపిస్తుంది.
పెళ్ళినాడే ఆ మనుషుల తత్త్వాలు, వారి బంధువులను సమర్థించి మన తప్పులను ఎత్తిచూపడంలో అర్థం అయినా, ఇంత త్వరలో నువ్వు వాళ్ల పాలబడతావనుకోలేదు. అమెరికా వాళ్ళు వాళ్ల సంస్కారం ఎంతో ఉన్నతంగా ఉంటుందనుకున్నాం.తీర్థానికి తీర్థం, ప్రసాదానికి ప్రసాదం అన్నట్టు చదువులు, నాగరికతలు వేరు, సంస్కారాలు వేరు అన్న తీరుగా ఉన్నారు... మీ అత్తమామలు, అల్లుడితో సహా. ఇలా అంటున్నానని మనసు కష్ట పెట్టుకోకు. ఒక నిజాన్ని దాచడం కన్నా ఒప్పుకోవడంలోనే సుఖం ఉంది. ఇన్నాళ్లూ ఇలాటి నిజాలు ఒప్పుకోవడానికి ధైర్యం చాలక మనలో మనం కూడా మనసులు విప్పి చెప్పుకోలేకపోయాం.
కానీ చిన్నా... అంతంత ఖర్చు పెట్టి ఆడపిల్లలను ఊరుకాని ఊర్లు పంపించి హాస్టల్లో ఉంచి చదివించే దెందుకో తెలుసునా.. మా కాలం కన్నా మీ కాలంలో మీ వ్యక్తిత్వాన్ని ఉన్నతంగా దిద్దుకొని, ఆడదంటే అబల, చేతకానిది లాటి నిర్వచనాలని తప్పని నిరూపిస్తారన్న ఆశతో.
చదువు మీకు జీవితాన్ని ఎదుర్కొనే ధైర్యాన్నిస్తుందని, మీ స్వంత కాళ్లమీద నిలబడి, మీ జీవితాన్ని మీరే శాసించగలిగే అవకాశం వస్తుందని, డబ్బుఇబ్బందులెన్ని ఉన్నా నగలు,భూములు ఏముంటే అవి అమ్ముకొనో, తాకట్టు పెట్టుకొనో, ఎక్కడ సీటు వస్తే అక్కడ చదివించేది అందుకే. ఎంత చదివించినా ఆ వయసు వచ్చేసరికి ఓ అయ్య చేతిలో పెట్టడం తప్పదు. దానికి పెళ్ళి అన్న లక్షలు ఖర్చయ్యే తంతూ తప్పదు. వచ్చే తరానికయినా వారంతట వారుగా ఇష్టమయిన వారిని వాళ్ళే చేసుకోగలిగితే ఈ కట్నం బాధలుండవు కదూ
.
కానీ నాకర్థం కానిదొకటుంది. మా తరంలో పుస్తకాలు,నవలలు,నాటకాలు అన్ని ప్రక్రియలలోను వరకట్నం ఇవ్వడం దురాచారం అనీ దాన్ని ఖండించాలని, కట్నం తీసుకోనివాడినే చేసుకోవాలని ప్రతిజ్ఞలు చేసుకోవడం ఉండేది.
చాలా మంది దాన్ని ఆదర్శంగా స్వీకరించి పాటించారు కూడా. నేను , మీ నాన్న పెద్దలు కుదిర్చిన పెళ్ళే చేసుకున్నాం. అయినా పెళ్ళికి ముందు వరకట్నంవిషయంలో కాని, పెళ్ళికి వృధాగా ఖర్చుపెట్టడం విషయంలో కాని ఆదర్శ వివాహం ఎలా ఉండాలో అలాగే చేసుకోవాలని నిర్ణయించుకొని పెద్దవాళ్ళకి చెప్పాం. మా నిర్ణయాన్ని వాళ్ళు హర్షించారు కూడా.
కానీ ఇప్పటి పిల్లలలో ఇలా వరకట్నం దురాచారమన్న స్పృహ కనిపించదేం. అమెరికాలు, యూరోపులు తిరిగి ఎంతో ప్రపంచాన్ని, మానవ జీవితాన్ని, దేశ దేశాల ప్రజల ఆచార వ్యవహారాలను గమనించి వచ్చి కూడా అమ్మ చాటు పిల్లవాడిలా, నాన్నమాటే వేదవాక్కులా పెళ్ళి విషయంలో ఏమాత్రం చొరవ చూపించరేం. అవన్నీ తమకి సంబంధించనట్టు, పెళ్ళికి వేసుకోవలసిన బట్టల మీద, హనిమూన్ కి ఎక్కడెక్కడికి వెళ్ళడం మీద మాత్రమే దృష్టి పెడుతున్నారేం. ఆడపిల్లలూ అంతే. రిసెప్షన్ కి ఏం చీర,ఏం నగలు, ఆ దేశం వెళ్తే ఏం బట్టలు ఇలా మాత్రమే ఆలోచిస్తున్నారు. తమ రెండు జీవితాలు ఆనందంగా ముడిపడడానికి ఎంత ఖర్చు వృధా అవుతోంది. దాన్ని మరోక రకంగా సద్వినియోగం చేసుకోవచ్చునన్న ఆలోచన ఎంతమందికి ఉంది.
సరే...ఇవన్నీ ఇప్పుడెందుకు అంటున్నానంటావా... నీ పెళ్ళి విషయం కూడా నాలో అంత అసంతృప్తినే మిగిల్చింది కనుక.
ఇంత చదువుకొని హాయిగా ఉద్యోగం చేసుకొని స్వతంత్రంగా బ్రతుకుతావని ఆశపడ్డాను. అమ్మాయి ఉద్యోగం చేయడానికి వీల్లేదని ఆంక్ష పెట్టారని తెలిసీ, అమెరికా సంబంధం మీద మోజు పడి పెళ్ళి కి సై అన్నావు. అమెరికా సంబంధం అని అందరూ ఆకాశానికెత్తేసినా నా భయాలు నన్నెప్పుడూ వదలలేదు.
నువ్వు ఉద్యోగంలో చేరానంటూ రాసిన మెయిల్, నన్ను సంతోషంతో ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసింది. కానీ ఇంటిపనులు ఒక్కదానివీ చేసుకోలేకపోతున్నానని, అందరికీ అమర్చి బయటికి వెళ్ళడం, మళ్ళీ ఇంటికి వచ్చి చేసుకోవడం ఎవరి సహాయంలేకపోగా లోపాలు ఎంచుతారని నీకు మనసుకు కష్టంగా ఉందని అర్థం అయాక ఎంత నలిగిపోయానో.
పాపాయిని కడుపుతో ఉన్నావని తెలిసాక నిన్ను చూడకుండా ఉండడం ఎంత కష్టమయిందో. నీదగ్గరకి వచ్చి పురుడు పొయ్యాలని ఎంత ఆశపడ్డాను. అన్నిటికీ మీ అత్తగారున్నారు అవసరం లేదన్నావు. అవసరం కాదక్కడి ప్రశ్న.నిన్ను చూడగలిగే అవకాశం. మనవరాలిని పొత్తిళ్ళలో చూసుకొని ఆనందించే అవకాశం రానే లేదు. అప్పుడప్పుడూ నువ్వు పంపే ఫొటోల్లోనే దానిని చూసుకుంటూ తృప్తి పడవలసివస్తోంది.
మొన్నటి ఫోటోలలో నిన్ను చూస్తే ఇటీవల నీలో ఎంత మార్పు వచ్చిందో తెలుస్తోంది. ఎంతగా చిక్కిపోయావో.
ఎప్పుడు లావుగా ఉన్నావు కనుక... లేత తమలపాకు తీగలా ఉంటావు అనేది కదూ అమ్మమ్మ. పాపాయిని బొజ్జలో మోస్తున్నప్పుడు కొద్దిగా మార్పు కనిపించింది. బొద్దుగా ముద్దుగా తయారయేవనుకున్నాను. మళ్లీ చిక్కిపోయావన్నమాట. కానీ ఈ చిక్కడంలో నా కళ్ళకేదో తేడా తెలుస్తోంది. అమ్మ నన్నెప్పుడూ అలాగే అంటుంది అనుకొని కొట్టిపారేయకు. కళ్ళకింద నల్లటివలయాలు స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి. చేతులు ఇదివరకటి కంటే పుల్లల్లా తయారయ్యాయి. పాపాయి పనులు చూసుకుంటూ నిన్ను నువ్వు పట్టించుకోవడం లేదు.
కానీ ఈ మార్పు కేవలం శరీరానికి సంబంధించినదైతే కొంత ఫర్వాలేదు. కానీ అది మనసుకి సంబంధించినదని నాకు బాగా తెలుస్తోంది. నీ మాట తీరులో ఇదివరకటి ఉత్సాహం లేదు. ఏం జరుగుతోంది అక్కడ. నాకు పగలూ, రాత్రి ఇదే ఆలోచన. నేను ఇంత దూరంగా ఉండిపోయాను. కావలసినప్పుడు నిన్ను చూడలేను. పోనీ ఫోన్లో పలకరిద్దామంటే ఫోన్ కట్ చేసేస్తున్నట్టు ఆఫ్ అయిపోతోంది. సెల్ నీ దగ్గర లేదన్నావు కదా.. మీ అత్తగారు కట్ చేసేస్తున్నట్టున్నారు.
నువ్వు నీ అంతట నువ్వు చేస్తే గానీ నీతో మేము మాట్లాడలేము. నాకు నరకంగా ఉంది ఈ పరిస్థితి తలుచుకుంటే. ఎటూ పాలుపోవడం లేదు.
నేనేం చెయ్యను... ఏం చెయ్యగలను?
కానీ... చిన్నారీ... పరిస్థితులు చక్కదిద్దుకోవడం నీకనుకూలంగా మార్చుకోవడం నీ చేతుల్లో లేదంటావా...
మనిషికి అన్నింటికన్నా ముఖ్యమైనది స్వాతంత్ర్యం.
అది లేని బ్రతుకు జీవచ్ఛవం కాదూ..
నాకు స్వతంత్రం లేదు అని నువ్వు పదే పదే అనే మాట. స్వతంత్రం ఎవరూ మనకు ఇవ్వరు. అది మన హక్కు. పోరాడైనా సాధించుకోవలసిన హక్కు. పోరాడితే పోయేది ఏమీలేదు, బంధాలు తప్ప. నీకు స్వతంత్రం కావాలా ఇంద అని ఏ కుటుంబం లోను ఆడదానికి ఇవ్వరు. తన జీవితం ఎలా ఉండాలి, తనకి కావలసినట్టు జీవించగలగాలంటే ఏంచెయ్యాలి అని ఆడపిల్లలు తెలుసుకోగలగాలి. అత్తమామల ఇంట్లో ఒద్దికగా ఉండాలి, వాళ్ళని బాగా చూసుకోవాలి, భర్తతో గొడవ పడకూడదు అని అందరు ఆడపిల్లలకి తల్లిదండ్రులు చెప్పేమాట. తప్పులేదు. అలా అనుకొనే నేనూ చెప్పాను. కానీ వాళ్లు నీతో సేవలందుకోవడమే కాని, మనిషిగా గుర్తించకుండా ఉన్నప్పుడు, నీ ఆత్మాభిమానం దెబ్బతినేలా మాటల తూటాలు విసురుతున్నప్పుడు నోరెత్తకుండా పడి ఉండాలని అనుకోవడంలో ఏ మాత్రం అర్థముంది చెప్పూ.
పాపాయి కోసం ఇవన్నీ భరిస్తున్నావా.... కానీ రేపు ఆ పాపాయికి కూడా నీ మీద గౌరవం లేక పోయినా ఆశ్చర్యం లేదు తెలుసా. వ్యక్తిత్వం లేని మనిషిగా నీ మీద దానికి అభిప్రాయం ఏర్పడిన నాడు అది కూడా నిన్ను లెక్కచెయ్యదు. తల్లి తండ్రులమధ్య పటిష్టమైన మానసికమైన సంబంధం లేదని గ్రహించిందా, మీ ఇద్దరి మీదా దానికి గౌరవం ఉండదు.
అందుకే చెప్తున్నా.... భరించకు. ఓర్పుకు హద్దుంటుంది. అది నీ సంసారం. నువ్వే చక్కదిద్దుకోవాలి. మూడో వ్యక్తి ప్రమేయాన్ని భరించవలసిన అవసరం లేదు. అది నేనైనా, నాన్నైనా, మీ అత్తగారైనా, మామగారైనా.
కుటుంబ గౌరవం పేరుతో నీ ఆత్మగౌరవానికి భంగం కలిగించుకోకు. ముందు నీకేం కావాలో నువ్వు స్పష్టంగా నిర్ణయించుకో. దానిని సాధించడానికి ప్రయత్నించు. కన్నీళ్ళు పెట్టుకోకు. ముఖ్యంగా మగవాళ్లు కన్నీటికి ఆమడదూరాన ఉంటారు. అది మన కంట్లో వాళ్లు చూడలేరు. సానుభూతి వలన కాదు - ఆ కన్నీళ్లకి వాళ్లు కారణం అని అనుకోవడం కూడా వాళ్ళకి ఇష్టం ఉండదు కనుక. మనం ఆ మాట అనేస్తామేమోనన్న భయం. అందుకని కళ్ళలో నీళ్ళు తుడిచేయ్. చెప్పదలచుకున్నది ఏడుపుగొంతుతో కాక స్పష్టంగా గట్టిగా చెప్పు. ఆఫీసునుంచి రాగానే కంప్లైంట్స్ చెయ్యకు. నీ కష్టాన్ని ఇంకెవరితో పంచుకోవాలి అని అడుగుతావు. నిజమే. కానీ నువ్వు నేరారోపణ చేస్తున్న వ్యక్తి అతని తల్లి, లేదా తండ్రి.. వారి విషయంలో ఏది చెప్పినా అతను నీకనుకూలంగా రియాక్టు అవడు, అవలేడు. అందుకే సమయం చూసి ఓపిగ్గా ఉన్నప్పుడే చెప్పు. ముఖ్యంగా కడుపు నిండాక గానీ ఇలాంటి వ్యవహారాలు తర్కించకు. ఖాళీ కడుపుతో ఉన్నప్పుడు మనిషి విచక్షణ సరిగా పనిచేయదు. అవతలి వారి వివరణ విన్నాక మళ్ళీ ప్రశ్నలు వెయ్యి కానీ గబగబా మాటలు అనేయకు.
ఇవన్నీ నీకు తెలిసిన విషయాలే కావచ్చుకానీ తొందరపడి ఆవేశంలో మాటలనుకొని తెగేవరకు లాగకుండా పండంటి కాపురాన్ని నిలుపుకోవాలని ఇవన్నీ చెప్తున్నాను. కానీ అందుకోసం నీ ఆత్మాభిమానం పణంగా పెట్టి నీ కిష్టంలేని జీవితాన్ని భరించకు. నువ్వు వంటరిగా ఉన్నావని ఎప్పుడూ అనుకోకు. అనుక్షణం నీ గురించే ఆలోచించే మేమంతా ఉన్నాం. నిన్ను నా గుండెలలో పెట్టుకుంటాను. నువ్వెప్పటికీ నా చిన్నారివే.
జీవితం అపురూపమైన వరం. దాన్ని ఆనందోత్సాహాలతో నింపుకొని సరదాగా గడుపుకోవాలి. జీవితమనే పెద్ద గీత ముందు ఈ చికాకులన్నీ చిన్న గీతలే. అన్నీ తేలిపోతాయి. నువ్వు సంతోషంగా నవ్వుతూ ఫోన్లో చెప్పే కబుర్ల కోసం ఎదురుచూస్తూ ఉంటాను. నీ నవ్వులు పాపాయి బోసినవ్వుల్లో కనిపిస్తాయిలే. నిన్ను చూడాలని , పాపాయి అమ్మమ్మా అని పిలిచే పిలుపు వినాలని ఎదురుచూస్తున్నాను. ఎప్పుడు చూస్తానో మరి.
ఉంటాను.
అమ్మ
చాలా కాలమయిపోయింది కదూ నిన్నిలా పిలిచి. అలా పిలవాల్సిన అవసరం, అవకాశం ఈ మధ్య మనమధ్య రానిదే.
ఎలా వున్నావు తల్లీ... మొన్న నువ్వు పాపాయితో తీయించుకొని పంపించిన ఫొటోలు చూశాను.
పాపాయి తప్పటడుగులు వేస్తోంది కదూ. మీరిద్దరూ చెరో చెయ్యి పట్టుకొని దాన్ని నడిపిస్తున్న ఫొటో ఎంత అందంగా ఉందో. దాన్ని ప్రింటుతీసి పెద్దగా బ్లో అప్ చేసి పెట్టాడు తమ్ముడు. హాలులో ఆ ఫొటో ఎంత నిండుగా ఉందో తెల్సా.
ఈమధ్య నీకు పని ఎక్కువగా ఉండి తీరిక తగ్గిపోయినట్టుంది కదూ. ఈమెయిల్స్ రాయడం లేదు, ఫోన్లు తగ్గిపోయాయి.
ఫోన్ చేస్తావు. కానీ ఆ కాస్సేపూ ఎవరో వెంటపడి తరుముతున్నట్టు గబగబ మాట్లాడేస్తావు. ఎప్పుడూ ఉండే ప్రశ్నలూ, జవాబులూ ఆ కాసేపు సమయాన్నీ తినేస్తాయి. అమ్మా బావున్నావా, నాన్న బావున్నారా, తమ్ముడు బాగున్నాడా...మేము బాగున్నాం, పాప బాగుంది.. కబుర్లు చెప్తోంది. అంటావు. ఎవరో వస్తున్న అలికిడి అయినట్టుగా ఆ ...వస్తున్నా.. అంటావు. అమ్మా మళ్ళీ చేస్తానమ్మా అని ఫోన్ పెట్టేస్తావు. నీనుంచి ఫోన్ వచ్చిందన్న ఆనందం గుప్పుమని ఆరిపోడానికి అరనిమిషం పట్టదు.
పోనీ వెబ్ కెమేరాలో మిమ్మల్ని చూద్దామన్నా అది పాడయిందనో, ఇప్పుడు కుదరదనో, ఎవరో ఉన్నారు ...మరోసారి అనో దాటేస్తున్నావు. కారణం నువ్వు చెప్తే తప్ప కనుక్కోలేనంత పిచ్చిదాన్ని కాదే.
మీఅంత చదువులు కాలేజీలో చదువుకోకపోయినా జీవితంలో నీకన్నా ముందు కొన్ని ఘట్టాలు దాటి వచ్చిన అనుభవం నాకు లేదూ.. అది చాలు - నీ జీవితంలో జరుగుతున్న విషయాలను ఊహించడానికి.
చిన్నా... మీ అత్తగారు,మామగారు ఎలాఉన్నారు. ఇంకా ఎన్నాళ్ళుంటారు. ఇది మామూలుగా వేస్తున్న ప్రశ్న కాదు. వాళ్ళు వెళ్ళాక అయినా నువ్వుతేరుకొని మామూలు మనిషివవడానికి ఎన్ని రోజులు పడుతుందో తెలుసుకోవడానికి ఇలా అడుగుతున్నాను.
ఇలా అడుగుతున్నందుకు నాకు చాలా బాధగానే ఉంది. తల్లిదండ్రులుగా వారి కొడుకు దగ్గర కావలసినన్నాళ్ళు ఉండే స్వేచ్ఛ, హక్కువారికి సహజంగా ఉన్నవే. కానీ వారి ఉనికి మీ కాపురానికి, మీ వైవాహిక జీవితానికి ప్రశ్నార్థకంగా నిలిచినప్పుడు ఇలా అడగడంలో తప్పులేదని కూడా సమర్థించుకోవాలనిపిస్తుంది.
పెళ్ళినాడే ఆ మనుషుల తత్త్వాలు, వారి బంధువులను సమర్థించి మన తప్పులను ఎత్తిచూపడంలో అర్థం అయినా, ఇంత త్వరలో నువ్వు వాళ్ల పాలబడతావనుకోలేదు. అమెరికా వాళ్ళు వాళ్ల సంస్కారం ఎంతో ఉన్నతంగా ఉంటుందనుకున్నాం.తీర్థానికి తీర్థం, ప్రసాదానికి ప్రసాదం అన్నట్టు చదువులు, నాగరికతలు వేరు, సంస్కారాలు వేరు అన్న తీరుగా ఉన్నారు... మీ అత్తమామలు, అల్లుడితో సహా. ఇలా అంటున్నానని మనసు కష్ట పెట్టుకోకు. ఒక నిజాన్ని దాచడం కన్నా ఒప్పుకోవడంలోనే సుఖం ఉంది. ఇన్నాళ్లూ ఇలాటి నిజాలు ఒప్పుకోవడానికి ధైర్యం చాలక మనలో మనం కూడా మనసులు విప్పి చెప్పుకోలేకపోయాం.
కానీ చిన్నా... అంతంత ఖర్చు పెట్టి ఆడపిల్లలను ఊరుకాని ఊర్లు పంపించి హాస్టల్లో ఉంచి చదివించే దెందుకో తెలుసునా.. మా కాలం కన్నా మీ కాలంలో మీ వ్యక్తిత్వాన్ని ఉన్నతంగా దిద్దుకొని, ఆడదంటే అబల, చేతకానిది లాటి నిర్వచనాలని తప్పని నిరూపిస్తారన్న ఆశతో.
చదువు మీకు జీవితాన్ని ఎదుర్కొనే ధైర్యాన్నిస్తుందని, మీ స్వంత కాళ్లమీద నిలబడి, మీ జీవితాన్ని మీరే శాసించగలిగే అవకాశం వస్తుందని, డబ్బుఇబ్బందులెన్ని ఉన్నా నగలు,భూములు ఏముంటే అవి అమ్ముకొనో, తాకట్టు పెట్టుకొనో, ఎక్కడ సీటు వస్తే అక్కడ చదివించేది అందుకే. ఎంత చదివించినా ఆ వయసు వచ్చేసరికి ఓ అయ్య చేతిలో పెట్టడం తప్పదు. దానికి పెళ్ళి అన్న లక్షలు ఖర్చయ్యే తంతూ తప్పదు. వచ్చే తరానికయినా వారంతట వారుగా ఇష్టమయిన వారిని వాళ్ళే చేసుకోగలిగితే ఈ కట్నం బాధలుండవు కదూ
.
కానీ నాకర్థం కానిదొకటుంది. మా తరంలో పుస్తకాలు,నవలలు,నాటకాలు అన్ని ప్రక్రియలలోను వరకట్నం ఇవ్వడం దురాచారం అనీ దాన్ని ఖండించాలని, కట్నం తీసుకోనివాడినే చేసుకోవాలని ప్రతిజ్ఞలు చేసుకోవడం ఉండేది.
చాలా మంది దాన్ని ఆదర్శంగా స్వీకరించి పాటించారు కూడా. నేను , మీ నాన్న పెద్దలు కుదిర్చిన పెళ్ళే చేసుకున్నాం. అయినా పెళ్ళికి ముందు వరకట్నంవిషయంలో కాని, పెళ్ళికి వృధాగా ఖర్చుపెట్టడం విషయంలో కాని ఆదర్శ వివాహం ఎలా ఉండాలో అలాగే చేసుకోవాలని నిర్ణయించుకొని పెద్దవాళ్ళకి చెప్పాం. మా నిర్ణయాన్ని వాళ్ళు హర్షించారు కూడా.
కానీ ఇప్పటి పిల్లలలో ఇలా వరకట్నం దురాచారమన్న స్పృహ కనిపించదేం. అమెరికాలు, యూరోపులు తిరిగి ఎంతో ప్రపంచాన్ని, మానవ జీవితాన్ని, దేశ దేశాల ప్రజల ఆచార వ్యవహారాలను గమనించి వచ్చి కూడా అమ్మ చాటు పిల్లవాడిలా, నాన్నమాటే వేదవాక్కులా పెళ్ళి విషయంలో ఏమాత్రం చొరవ చూపించరేం. అవన్నీ తమకి సంబంధించనట్టు, పెళ్ళికి వేసుకోవలసిన బట్టల మీద, హనిమూన్ కి ఎక్కడెక్కడికి వెళ్ళడం మీద మాత్రమే దృష్టి పెడుతున్నారేం. ఆడపిల్లలూ అంతే. రిసెప్షన్ కి ఏం చీర,ఏం నగలు, ఆ దేశం వెళ్తే ఏం బట్టలు ఇలా మాత్రమే ఆలోచిస్తున్నారు. తమ రెండు జీవితాలు ఆనందంగా ముడిపడడానికి ఎంత ఖర్చు వృధా అవుతోంది. దాన్ని మరోక రకంగా సద్వినియోగం చేసుకోవచ్చునన్న ఆలోచన ఎంతమందికి ఉంది.
సరే...ఇవన్నీ ఇప్పుడెందుకు అంటున్నానంటావా... నీ పెళ్ళి విషయం కూడా నాలో అంత అసంతృప్తినే మిగిల్చింది కనుక.
ఇంత చదువుకొని హాయిగా ఉద్యోగం చేసుకొని స్వతంత్రంగా బ్రతుకుతావని ఆశపడ్డాను. అమ్మాయి ఉద్యోగం చేయడానికి వీల్లేదని ఆంక్ష పెట్టారని తెలిసీ, అమెరికా సంబంధం మీద మోజు పడి పెళ్ళి కి సై అన్నావు. అమెరికా సంబంధం అని అందరూ ఆకాశానికెత్తేసినా నా భయాలు నన్నెప్పుడూ వదలలేదు.
నువ్వు ఉద్యోగంలో చేరానంటూ రాసిన మెయిల్, నన్ను సంతోషంతో ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసింది. కానీ ఇంటిపనులు ఒక్కదానివీ చేసుకోలేకపోతున్నానని, అందరికీ అమర్చి బయటికి వెళ్ళడం, మళ్ళీ ఇంటికి వచ్చి చేసుకోవడం ఎవరి సహాయంలేకపోగా లోపాలు ఎంచుతారని నీకు మనసుకు కష్టంగా ఉందని అర్థం అయాక ఎంత నలిగిపోయానో.
పాపాయిని కడుపుతో ఉన్నావని తెలిసాక నిన్ను చూడకుండా ఉండడం ఎంత కష్టమయిందో. నీదగ్గరకి వచ్చి పురుడు పొయ్యాలని ఎంత ఆశపడ్డాను. అన్నిటికీ మీ అత్తగారున్నారు అవసరం లేదన్నావు. అవసరం కాదక్కడి ప్రశ్న.నిన్ను చూడగలిగే అవకాశం. మనవరాలిని పొత్తిళ్ళలో చూసుకొని ఆనందించే అవకాశం రానే లేదు. అప్పుడప్పుడూ నువ్వు పంపే ఫొటోల్లోనే దానిని చూసుకుంటూ తృప్తి పడవలసివస్తోంది.
మొన్నటి ఫోటోలలో నిన్ను చూస్తే ఇటీవల నీలో ఎంత మార్పు వచ్చిందో తెలుస్తోంది. ఎంతగా చిక్కిపోయావో.
ఎప్పుడు లావుగా ఉన్నావు కనుక... లేత తమలపాకు తీగలా ఉంటావు అనేది కదూ అమ్మమ్మ. పాపాయిని బొజ్జలో మోస్తున్నప్పుడు కొద్దిగా మార్పు కనిపించింది. బొద్దుగా ముద్దుగా తయారయేవనుకున్నాను. మళ్లీ చిక్కిపోయావన్నమాట. కానీ ఈ చిక్కడంలో నా కళ్ళకేదో తేడా తెలుస్తోంది. అమ్మ నన్నెప్పుడూ అలాగే అంటుంది అనుకొని కొట్టిపారేయకు. కళ్ళకింద నల్లటివలయాలు స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి. చేతులు ఇదివరకటి కంటే పుల్లల్లా తయారయ్యాయి. పాపాయి పనులు చూసుకుంటూ నిన్ను నువ్వు పట్టించుకోవడం లేదు.
కానీ ఈ మార్పు కేవలం శరీరానికి సంబంధించినదైతే కొంత ఫర్వాలేదు. కానీ అది మనసుకి సంబంధించినదని నాకు బాగా తెలుస్తోంది. నీ మాట తీరులో ఇదివరకటి ఉత్సాహం లేదు. ఏం జరుగుతోంది అక్కడ. నాకు పగలూ, రాత్రి ఇదే ఆలోచన. నేను ఇంత దూరంగా ఉండిపోయాను. కావలసినప్పుడు నిన్ను చూడలేను. పోనీ ఫోన్లో పలకరిద్దామంటే ఫోన్ కట్ చేసేస్తున్నట్టు ఆఫ్ అయిపోతోంది. సెల్ నీ దగ్గర లేదన్నావు కదా.. మీ అత్తగారు కట్ చేసేస్తున్నట్టున్నారు.
నువ్వు నీ అంతట నువ్వు చేస్తే గానీ నీతో మేము మాట్లాడలేము. నాకు నరకంగా ఉంది ఈ పరిస్థితి తలుచుకుంటే. ఎటూ పాలుపోవడం లేదు.
నేనేం చెయ్యను... ఏం చెయ్యగలను?
కానీ... చిన్నారీ... పరిస్థితులు చక్కదిద్దుకోవడం నీకనుకూలంగా మార్చుకోవడం నీ చేతుల్లో లేదంటావా...
మనిషికి అన్నింటికన్నా ముఖ్యమైనది స్వాతంత్ర్యం.
అది లేని బ్రతుకు జీవచ్ఛవం కాదూ..
నాకు స్వతంత్రం లేదు అని నువ్వు పదే పదే అనే మాట. స్వతంత్రం ఎవరూ మనకు ఇవ్వరు. అది మన హక్కు. పోరాడైనా సాధించుకోవలసిన హక్కు. పోరాడితే పోయేది ఏమీలేదు, బంధాలు తప్ప. నీకు స్వతంత్రం కావాలా ఇంద అని ఏ కుటుంబం లోను ఆడదానికి ఇవ్వరు. తన జీవితం ఎలా ఉండాలి, తనకి కావలసినట్టు జీవించగలగాలంటే ఏంచెయ్యాలి అని ఆడపిల్లలు తెలుసుకోగలగాలి. అత్తమామల ఇంట్లో ఒద్దికగా ఉండాలి, వాళ్ళని బాగా చూసుకోవాలి, భర్తతో గొడవ పడకూడదు అని అందరు ఆడపిల్లలకి తల్లిదండ్రులు చెప్పేమాట. తప్పులేదు. అలా అనుకొనే నేనూ చెప్పాను. కానీ వాళ్లు నీతో సేవలందుకోవడమే కాని, మనిషిగా గుర్తించకుండా ఉన్నప్పుడు, నీ ఆత్మాభిమానం దెబ్బతినేలా మాటల తూటాలు విసురుతున్నప్పుడు నోరెత్తకుండా పడి ఉండాలని అనుకోవడంలో ఏ మాత్రం అర్థముంది చెప్పూ.
పాపాయి కోసం ఇవన్నీ భరిస్తున్నావా.... కానీ రేపు ఆ పాపాయికి కూడా నీ మీద గౌరవం లేక పోయినా ఆశ్చర్యం లేదు తెలుసా. వ్యక్తిత్వం లేని మనిషిగా నీ మీద దానికి అభిప్రాయం ఏర్పడిన నాడు అది కూడా నిన్ను లెక్కచెయ్యదు. తల్లి తండ్రులమధ్య పటిష్టమైన మానసికమైన సంబంధం లేదని గ్రహించిందా, మీ ఇద్దరి మీదా దానికి గౌరవం ఉండదు.
అందుకే చెప్తున్నా.... భరించకు. ఓర్పుకు హద్దుంటుంది. అది నీ సంసారం. నువ్వే చక్కదిద్దుకోవాలి. మూడో వ్యక్తి ప్రమేయాన్ని భరించవలసిన అవసరం లేదు. అది నేనైనా, నాన్నైనా, మీ అత్తగారైనా, మామగారైనా.
కుటుంబ గౌరవం పేరుతో నీ ఆత్మగౌరవానికి భంగం కలిగించుకోకు. ముందు నీకేం కావాలో నువ్వు స్పష్టంగా నిర్ణయించుకో. దానిని సాధించడానికి ప్రయత్నించు. కన్నీళ్ళు పెట్టుకోకు. ముఖ్యంగా మగవాళ్లు కన్నీటికి ఆమడదూరాన ఉంటారు. అది మన కంట్లో వాళ్లు చూడలేరు. సానుభూతి వలన కాదు - ఆ కన్నీళ్లకి వాళ్లు కారణం అని అనుకోవడం కూడా వాళ్ళకి ఇష్టం ఉండదు కనుక. మనం ఆ మాట అనేస్తామేమోనన్న భయం. అందుకని కళ్ళలో నీళ్ళు తుడిచేయ్. చెప్పదలచుకున్నది ఏడుపుగొంతుతో కాక స్పష్టంగా గట్టిగా చెప్పు. ఆఫీసునుంచి రాగానే కంప్లైంట్స్ చెయ్యకు. నీ కష్టాన్ని ఇంకెవరితో పంచుకోవాలి అని అడుగుతావు. నిజమే. కానీ నువ్వు నేరారోపణ చేస్తున్న వ్యక్తి అతని తల్లి, లేదా తండ్రి.. వారి విషయంలో ఏది చెప్పినా అతను నీకనుకూలంగా రియాక్టు అవడు, అవలేడు. అందుకే సమయం చూసి ఓపిగ్గా ఉన్నప్పుడే చెప్పు. ముఖ్యంగా కడుపు నిండాక గానీ ఇలాంటి వ్యవహారాలు తర్కించకు. ఖాళీ కడుపుతో ఉన్నప్పుడు మనిషి విచక్షణ సరిగా పనిచేయదు. అవతలి వారి వివరణ విన్నాక మళ్ళీ ప్రశ్నలు వెయ్యి కానీ గబగబా మాటలు అనేయకు.
ఇవన్నీ నీకు తెలిసిన విషయాలే కావచ్చుకానీ తొందరపడి ఆవేశంలో మాటలనుకొని తెగేవరకు లాగకుండా పండంటి కాపురాన్ని నిలుపుకోవాలని ఇవన్నీ చెప్తున్నాను. కానీ అందుకోసం నీ ఆత్మాభిమానం పణంగా పెట్టి నీ కిష్టంలేని జీవితాన్ని భరించకు. నువ్వు వంటరిగా ఉన్నావని ఎప్పుడూ అనుకోకు. అనుక్షణం నీ గురించే ఆలోచించే మేమంతా ఉన్నాం. నిన్ను నా గుండెలలో పెట్టుకుంటాను. నువ్వెప్పటికీ నా చిన్నారివే.
జీవితం అపురూపమైన వరం. దాన్ని ఆనందోత్సాహాలతో నింపుకొని సరదాగా గడుపుకోవాలి. జీవితమనే పెద్ద గీత ముందు ఈ చికాకులన్నీ చిన్న గీతలే. అన్నీ తేలిపోతాయి. నువ్వు సంతోషంగా నవ్వుతూ ఫోన్లో చెప్పే కబుర్ల కోసం ఎదురుచూస్తూ ఉంటాను. నీ నవ్వులు పాపాయి బోసినవ్వుల్లో కనిపిస్తాయిలే. నిన్ను చూడాలని , పాపాయి అమ్మమ్మా అని పిలిచే పిలుపు వినాలని ఎదురుచూస్తున్నాను. ఎప్పుడు చూస్తానో మరి.
ఉంటాను.
అమ్మ
చాలా బాగా వ్రాశారండీ.. ఇంతకంటే మాటలు రావట్లేదు..
ReplyDeleteచాలా బాగా వ్రాశారు, చివరలో మీరు వ్రాసిన మాటలు అందరికీ ఆచరణీయాలు...
ReplyDeleteచాలా బాగుంది. బహుశ ఇది చిన్న మాటే. వాదాలను పక్కన పెట్టి చుస్తే, నాకు తల్లి హృదయం కనిపించింది. చాలా చక్కగ తల్లి హృదయాన్ని ఆవిష్కరించారు....అభినందలనతో..
ReplyDeleteనాకీ లేఖలో పదాలకన్నా, వాక్యాలకన్నా అమ్మ మనస్సు ఎక్కువ కనపడుతోంది.
ReplyDeleteఅమ్మ మనసుకి అందమైన చిత్రణ
ReplyDeleteదశాబ్దాలుగా, శతాబ్దాలుగా, తరతరాలుగ మనిషికి వున్న అనుభవం ఎక్కడికి పోతోంది?
ReplyDeleteమనిషికి తోటి మనిషిని కనిసం సొంత మనిషిని ప్రేమించటం తెలియదా? తన సర్వస్వం విడిచి పెట్టి నీకోసం వచ్చే ఆ అమ్మాయి నీ అమ్మ లాంటి మరో ఆడది కాదా? నీ తోబుట్టువు లాంటి ఆశలు తనకుండకూడదా? అమ్మను ప్రేమించాలంటే, భార్యను కసాయిగా హింసించాలా?
అమ్మాయిలూ, మీరు ఇంకా మారలేదు. మొగుడు దేవుడని చెప్పిన పెద్దలు, భర్యని దేవతగా చూసుకుంటారనే. ఆ మొగుడు రాక్షసుడైనప్పుడు మీరు కాళికగా మారాలి. ఇది మీకే కాదు మీ కాబోయే కోడలికి కూడా వర్తిస్తుంది.
అబ్బాయిలూ, మీరూ మారండి. అమ్మ, ఆలి ఎవరో ఒకరే కాదు జీవితం. ఇద్దరూ రెండు కళ్ళు. ఏ కన్ను పొడుచుకున్నా నష్టం మీకే.
చాలా సందేదనాత్మకంగా చెప్పారు. అక్కడక్కడా చదువుతుంటే, నా గుండె గొంతుకలోకొచ్చి కొట్టుకులాడినట్టనిపించింది.
ReplyDeleteనిజమే,"చదువులు, నాగరికతలు వేరు, సంస్కారాలు వేరు". లక్షలు సంపాదిస్తున్న అమెరికా అబ్బాయి కోట్లలో కట్నం తీసుకుంటాడు.అమెరికాలో ఉన్నా యూరప్ లో ఉన్నా మగాడు ముఖ్యంగా ఆంధ్ర మగాడు ఇటు పురుషాహంకారమూ వీడడు, భార్యకు గౌరవమూ ఇవ్వడు.
ఎప్పుడు మార్పొస్తుందో!
చాలా చాలా అద్భుతంగా ఉంది.
ReplyDeleteఅసలు ఈ ఫార్మెట్లో (ఉత్తర రూపంలో) వచనాన్ని చదివి ఎన్నేళ్లయిందో.
బొల్లోజు బాబా
చాలా బాగుందండీ...
ReplyDeleteThis comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDeleteప్రతి తల్లీ ప్రతి కూతురికీ చెప్పాల్సిన మాటలు.
ReplyDeleteచాలా సంతోషం.
వ్యాఖ్యాతలకి ధన్యవాదాలు చెప్పడానికి మీరు ఇప్పుడు పాటించిన పద్ధతి సరైనదే.
మీరు మరిన్ని మంచి టపాలు రాస్తారని ఆశిస్తూ
టపాలో ఆర్ద్రత కదిలించేస్తోంది.
ReplyDeleteటపాలో, వ్యాఖ్యలలో నన్ను ఆలోచింపచేసిన మాటలు:
"జీవితమనే పెద్ద గీత ముందు ఈ చికాకులన్నీ చిన్న గీతలే."
"అబ్బాయిలూ, మీరూ మారండి. అమ్మ, ఆలి ఎవరో ఒకరే కాదు జీవితం. ఇద్దరూ రెండు కళ్ళు. ఏ కన్ను పొడుచుకున్నా నష్టం మీకే."
కొన్ని ప్రశ్నలు:
ఆ అమ్మాయి దేనికి భయపడుతోంది?
ఆ అత్తమామలు దేనికి భయపడి ఆమెను కట్టడి చేస్తున్నారు?
పరిస్థితుల పై అత్త మామల ప్రభావం ఎంత? అబ్బాయి ప్రమేయం ఎంత?
ఆత్మాభిమానం అంటే ఏమిటి? (ఆడా మగా ఇద్దరికీ)
పెళ్ళికి పరమార్థం ఏమిటి? (ఆడా మగా ఇద్దరికీ, ఇరువైపుల కుటుంబాలకీను)
చాలా చక్కగ తల్లి హృదయాన్ని ఆవిష్కరించారు....అభినందలనతో..
ReplyDeleteWOW!!
ReplyDeleteఅమ్మే తొలి గురువు అంటారు కదా... ఇన్ని చదివినా.. రాజ్యాలేలుతున్నా... "నీకు నువ్వు ముఖ్యం.. ఆ తర్వాతే ఎవరైనా" అన్న పాఠం కూడా అమ్మనుండి రావాల్సిందేమో. ప్రేమతో వేసినా.. బాధ్యతతో వేసినా.. సంకెళ్ళను తెంచుకోవాలి గాని.. అలానే ఉండనీయకూడదు.. ఎంతటి "అందమైన" పేరుతో!!
నా అలోచనలకు.. చాలా చాలా దగ్గరగా ఉన్నాయి మీవి. ఇది ప్రచురించినందుకు.. కృతజ్ఞతలు!!
maro kanneeti gadha ni inka adbhutamga raasi nannedipinchavu..good ..manchi counsellor avagalavu..i am proud of u..
ReplyDeletekadhanam chala bagundi.Nijanga jarugutunnaya ani anipistondi. Lekhalo Talli Ardrata vundi Avedana vundi .Talli badhyataga salahalu bagunnayi. Chala baga raseru.Tappakunda prati talli dandrulu atta mamalu chadavalsina kadha.
ReplyDeleteఓ మంచి బ్లాగు మీరు కనుగొనడమేమో గానీ, ఆ టపావల్ల ఈ మంచి బ్లాగు నేను కనుగొన్నానండి. చాలా బాగుంది ఈ టపా.
ReplyDeletenenu oka manchi bloggerni find out chesanu andi....
ReplyDeletekallallo neellu vacchesay nenu okappudu paddavanni kalla mundu kadilayi.. amma ilaa unte enta vedana tappedi naaku anipinchindi...
అందరికీ కృతజ్ఞతలు-రాసిన రెండుటపాలను చదివిన వెంటనే మీ వ్యాఖ్యలు పంపినందుకు.ఇంకా ఇంకా రాయాలనే ఉత్సాహాన్ని నింపుతున్నందుకు.
ReplyDeleteఎక్కడ కృతజ్ఞతలను చెప్పుకోవాలో తెలియని అజ్ఞానం వల్ల మొదటి పోస్టుకు స్పందించిన వారికి చెప్పుకోలేక పోయాను..మరోసారి మీ(మన)భాషలో నెనర్లు..
మీ బ్లాగ్ ఇప్పుడే చదివాను,ఇంత బాగా ఎలా రాసారో? ఎలా రాసారో..నాకు తెలుసు..మనసు పెట్టి..మనసు సిరా లో ఆలోచన..సంస్కారం అనే కలం ముంచి, పేర్చిన మీ వ్యక్యాల్లో, వ్యాఖ్య..మనసుకు హత్తుకునేల ఉంది. నాకు తెలిసిన అమ్మాయి, ఇలాగే, భయం తో, మానసిక వ్యాధి కి కూడా గురై, మందులు పుచ్చు కుంటోంది, డిగ్రీ ఉంది, అయినా తన కాళ్ళ మీద తను నిలబడ గలను అని ధైర్యం లేదు,ఈ చదువులు అలాగే ఉన్నాయి, ఒక డిగ్రీ కాగితం మీద తేఎసుకున్తు న్నారు కాని, జీవితానికి కావాల్సిన లైఫ్ స్కిల్ల్స్ అంది పుచ్చు కోవటం లేదు.మీ లాంటి వారు, ఇంకా, ఇంకా ఇలాంటి వెన్నో రాయాలి.
ReplyDeleteనేను కూడా రా వి శాస్తి గారి వీరాభిమానిని ..వైజాగ్ బీచ్ రోడ్ లో, ఆయన విగ్రహం దగ్గరే మా ఇల్లు, రోజూ చూస్తూ స్మరిస్తూ ఉంటాను. మీ బ్లాగ్ చూడడం, ఇవాళ ఒక మంచి శకునం..ఒక మన్చి రోజు.
వసంతం...వసంత లక్ష్మి,పి.
వసంతం...వసంతలక్ష్మీ, మీరు నాకు ఎంతో ఆత్మీయంగా రాసిన ఆ వ్యాఖ్య నాకెంతో సంతోషం కలిగించింది. మీకు తెలిసిన, నాకు తెలిసిన, మనకు తెలిసిన, తెలియని అమ్మాయిలెందరో ఈ స్థితిలోనే ఉన్నారు. కనీసం ఇండియాలో ఉంటే ఉండే మానసికమైన ఓదార్పును కూడా పొందలేనంత దూరభారాలలో ఉంటే, వాళ్ళని ఓదార్చడానికి కనీసం అవకాశం లేని, ఇవ్వని పరిస్థితులలో తల్లితండ్రులు గుండెలమీద నిప్పు మూటలు మోస్తూ, మా అమ్మాయి అమెరికా అంటూ చల్లని నవ్వులు నటిస్తున్నారు. ఎవరూ తినలేని మేడిపండు లాంటి కాపురాలను పండంటి సంసారం అంటూ పదిలంగా చూసుకోమంటున్నారు. ఈ పరిస్థితి మారాలి. మన సంసారాన్ని మనమే దిద్దుకోవాలనే ఆలోచన అమ్మాయిలలో రావాలి. అప్పుడు సంసారం బాగుపడకపోయినా మన జీవితాలు మన చేతిలో ఉన్నాయన్న తృప్తితో బతకొచ్చు కనీసం.
ReplyDeleteఎక్కువ మాటల్లో ఏం చెప్పాలో తోచడం లేదండీ.. అద్భుతం.. అంతే! :)
ReplyDeleteమధురా... మధురమైన మీ అభినందనకు ఏం చెప్పాలో నాకూ తోచడం లేదు..థాంక్యూ తప్ప...అంతే.
ReplyDelete*నీకు స్వతంత్రం కావాలా ఇంద అని ఏ కుటుంబం లోను ఆడదానికి ఇవ్వరు.*
ReplyDeleteమీ దృష్ట్టిలో పేళ్లి చేసుకొన్న మగ వారికి ఎటువంటి స్వతంత్రం ఉందో/అనుభవిస్తున్నాడో చెప్పండి.వీలైతే ఒక పెద్ద టపా రాయండి.
---------------------------------
మా బంధువులలో ఒక ఆవిడ ఉండేది. కూతురిని పట్టుపట్టి అమేరికాలో యం.యస్. చేయించింది. ఆవిడ భర్తకు కూతురంటే ఎంతో ఇష్ట్టం. అలా అమ్మాయిని వేరే దేశానికి పంపి చదివించటం ఇష్ట్టం లేకపోయినా, భార్య ఒత్తిడికి తట్టుకోలేక, పేళ్ళి చేసి పంపారు. వాళ్ల అమ్మాయి అక్కడ చదివి, మంచి ఉద్యోగం చేస్తూ ఉన్నాది. ఇప్పుడు ఆ అమ్మాయి తల్లికి ఒకటె ఏడుపు, అల్లుడు ఇంట్లో కూచొని వర్క్ ఫ్రం హోం పని చేస్తుంటే, తన కూతురు రోజు రాను పోను నాలుగు గంటలు డ్రైవ్ చేసుకొని వెళ్ళి పని చేస్తున్నాదని, ఇంకా పైన మీరు రాసినవాటిలో కొన్ని. ఆ అమ్మాయికి అత్తా మామలతో మంచి స్నేహం, కాబట్టి వారికి ఆ గోడవలేదు. అల్లుడు సుఖ పడుతున్నాడు, అమ్మాయి కష్ట్టపడుతున్నాదని. కన్నీళ్లూ పేట్టుకొంట్టు మొగుడిని సతాయించు కొంట్టుటారు.మధ్యలో నలిగి పోయెది మగ వాడు. వాదనలో నేను ఆ రోజుల్లో అమ్మాయిని అమేరికాలో చదివించాలనే అనుకున్నాను పో, మీరు అడ్డువేయవచ్చు కదా! అని ఎదురు దాడికి దిగుతుంది. ఆడవారికి అవ్వా కావాలి, బువ్వా కావాలి! పేళ్లి చేసుకొన్న తరువాత మగవారి కేదో స్వాతంత్రం ఉన్నట్టు, ఆడవారికి పోయినట్టు రాయటం ఎమీ బాగా లేదు. ఈ లేఖ ఒక మధ్యతరగతి తల్లి వెర్రి ఆవేదనలా ఉంది.
@ అనానిమస్ గారు,
ReplyDeleteమీ వెర్రి ఆవేదన చూస్తే నాకు మీమీద జాలి వేసింది. పేరు రాస్తే ఇక్కడ ఎవరూ ఏం అనుకోరు. నేను రాసినది పూర్తిగా నేను చూసిన నాకు అతి దగ్గరగా తెలిసిన ఓ ఆడపిల్లజీవితం. ప్రతి సమస్యకి రెండు ముఖాలుంటాయి. సమస్యలకి ఆడ, మగ తేడాలుండవు. ఇక్కడ నేను చూసినది అమ్మాయివైపునుంచి. అలాగే అమ్మాయిల వలన వైవాహిక జీవితం సమస్యలలో చిక్కుపడి బాధపడుతున్న అబ్బాయిలు మాత్రం లేరా. కానీ రెండు వేపులా నేనే చూసి రాయవలసిన అవసరం లేదు. అలాంటి అనుభవాన్ని మీలాంటి వారు రాస్తే చదివి తెలుసుకోవడానికి మేం సిద్ధంగా ఉన్నాం. బాగా చదువుకుని ఉండి, స్వతంత్రంగా జీవించే అవకాశం ఉండి కూడా తన జీవితాన్ని ఇంకొకరి అదుపాజ్ఞలతో నడుపుకొంటూ, దానికి కారణం ఇంకొకరు అనుకుంటూ బతకడం తప్పని చెప్పడమే నా ఉద్దేశం. ఆడపిల్లలు కట్టుబాటుమీద గౌరవం పేరుతో నూరేళ్ళ జీవితాన్ని బలిచేసుకోకూడదని, ఒత్తిడి ఎక్కువై మానసికమైన సమస్యలు తెచ్చుకుని, ఆపైన ప్రాణాలమీదకు తెచ్చుకోవడం చూస్తున్నాం కదా. అది తప్పని చెప్పాలని కూడా నా ఉద్దేశం. అది మీకు వెర్రి ఆవేదనలా కనపడినా సరే.
సగం చదివి వదిలేసాన౦డీ. తప్పు గా అనుకోక౦డి, అమ్మ కాని, అమ్మాయి కాని ఇలా ఉ౦డటమ్ నాకు నచ్చదు :| (చివరిలో మీరు కూడా ఇదే చెప్పారేమో తెలిదు.) లలిత g గారి ప్రశ్నలు సమస్య ను౦డి బయట పడటానికి పనికొస్తాయేమో !
ReplyDelete/ పేరు రాస్తే ఇక్కడ ఎవరూ ఏం అనుకోరు. /
ReplyDeleteసుధగారు, పేరు తెలిసినా తెలియకున్నా ఎవరూ ఏమీ అనుకోనపుడు, పేరు రాయడం రాయకపోవడంతో మీకు పేచీ ఎందుకు?! ఎవరైనా అనుకుంటారని తెలిస్తే ఆ అజ్ఞాత తన అభిప్రాయం రాసేవారే కాదు. సరే, ఆ రాసింది నేనే అనుకోండి(కాకపోయినా), ఇపుడేమంటారు? మీకు ఆ విషయం ఏవిధంగా ఉపయోగపడుతోంది?! పేరు దాచుకునే ఆ అజ్ఞాత హక్కును మీరు కాలరాస్తున్నారు. ఇది గర్హనీయం. మానవహక్కుల కమిషన్ సుమోటోగా ఈ విషయాన్ని తీసుకుని మీకు నోటీసులు ఎందుకు పంపకూడదో చెప్పండి. :)
అజ్ఞాతగా ఇక్కడ వ్యాఖ్యానించడానికి అవకాశం ఇచ్చి, ఆ అవకాశాన్ని వినియోగించుకున్న అజ్ఞాతను పేరు అడిగి అవమానించి, వేధింపులకు గురి చేసిన మీ మీద సెక్షన్333, మరోటో ప్రకారం చర్య తీసుకోవాలంటాను, ఏమంటారు?
ReplyDeleteSnkr గారు....:)) మీ యిష్టం. నోటీసుల కోసం ఎదురు చూస్తున్నా.
ReplyDelete@ మౌళి,
ReplyDelete*అమ్మ కాని, అమ్మాయి కాని ఇలా ఉ౦డటమ్ నాకు నచ్చదు*
సరిగ్గా చెప్పారు. సుధగారి లాంటి వారంతా స్వేచ్చ గురించి తెలియని రోజుల్లో పేళ్ళిచేసుకొని,తల్లులై, మధ్యతరగతి వారిలాగా కుటుంబం కోసం జీవితాన్ని ధారవోశారు. మీరు అలాంటి తప్పులు చేయకుండా జీవితాన్ని సరిదిద్దుకోండి.
సుధగారు,
ReplyDeleteనాకు వెర్రి ఆవేదన, ఆందోళన ఎమీ లేవండి. నా మీద జాలి పడవలసిన అవసరం లేదు. అంతకాకపోతే మగ వారు ఆడవారి చేతులలో, పెళ్లి పేరుతో , సంసారం అనే వలలో చిక్కు కొని, గిలగిల కొట్టుకొంట్టూ, తమ అందమైన జీవితాలను చేజేతులా కోల్పోతున్నారనిపిస్తూంట్టుంది.
ఆడవారు అందరు మగ వారితో ఆడుకొనే వారే! ముఖ్యంగా తల్లి ప్రేమ పేరుతో, పిల్లలను జీవితాంతం అదుపులో వుంచుకోవాలను కొంట్టుంది. ఇక భార్య మొగుడిని డబ్బు, సంఘం లో తనకు హోదా సంపాదించి పేట్టే వాడిగా చూస్తూంది. ఆడవారు తమ తండ్రి దగ్గర నోరు మేదపకుండా పెరిగి పేద్దై, భర్త దగ్గర మాత్రం బాగా పుట్టింటికన్నా ఎక్కువ సుఖ పడాలను వస్తారు. తమ తండ్రేమో వారిని ఉన్నంతలో బాగా పెంచారని అనుకొంట్టు, భర్తను మాత్రం, చచ్చే చాకిరి చేసి డబ్బులు సంపాదిస్తున్నా అతడిని తీసి పారేస్తూ ఉంటారు. మొగుడు సంపాదనలో ఎక్కడైనా వారు ఊహించిన దానికి కన్నా తక్కువైతే, అతనిని నలిపి దాహం తాగుతారు. పిల్లలను ప్రేమతో ఆకట్టుకొని, భర్తను ఇమేజ్ఞి బద్నాం చేసేవారు ఎంతో మంది వున్నారు. ఇక అక్కా, చేలెళ్లు కూడా అంతే !
పాపం, మగ వారు వంశ ప్రతిష్ట్ట కొరకు, సంఘం కొరకు గానుగెద్దు లెక్క న పని చేస్తూ ఉంటాడు. మగ వాడిని ఒక డబ్బులు సంపాదించే యంత్రంలాగా చూడటం అనేదిఒక్కో కులం లో ఒక్కో విధం గా ఉంట్టుంది.
-----------------------------------------------
@అజ్ణాత,
వయసులో కన్ను, కాలు బాగా పని చేస్తూ, కళ్ళకు నాలుగు డబ్బులు కనిపిస్తుంటే ఆడవారు "కూలిగారి" లాగే కాంఫిడేన్స్ గా మాట్లాడుతారు. పెళ్ళై పిల్లలు పుట్టి, చాకిరి ఎక్కువై, అందం తగ్గిన తరువాత ఆడవారికి జీవితం లో భయం,అభద్రతా భావం మొదలవుతుంది. అప్పుడు ప్రేమ గురించి మాట్లాడుతారు. మాంచి రచయిత్రులైతే కృష్ణుడి ప్రేమ,బృందావనం గురించి రాయటం మొదలుపేడతారు. అంతవరకు అంతా లేడిఅమితాబచ్చన్ లే! :-)
Raamu
మీరు చాలా బాగా రాయగలరు. ఎంత బాగ అంటే ఇందులో కంటెంట్ ని ఏ మాత్రం ఒప్పుకోలేని నేను, దీనిని ఒకటికి రెండు సార్లు చదివాను.అంత చక్కటి శైలి మీది.
ReplyDeleteవిషయానికొస్తే..ఆ అమ్మాయి అలా మిగిలిపోవటానికి(ఇప్పడివరకు) ఒకే ఒక కారణం బహుశా ఆమెకి మీ లాంటి వారో, ఊరు వాడా సందు సందు నా కనిపించే ఉగ్రవాద ఫెమినిస్టులో తారస పడకపోవటం అయ్యుంటుంది. లేదా చదువు ఐదో తరగతిలోపయ్యుంటుంది.
ఈ కాలంలో మొగుడికి, మొగవారికి, అత్త మామలకి విలువేంటండీ..నా బొంద.చిత్తుకాగితం మీదింత చెత్త రాసి పోలీసు బాబుకిస్తే రెండో రోజుకి తనుతప్ప తక్కినవారందరూ స్టేషన్ చుట్టూ, కోర్ట్ల చుట్టూ జీవిత కాలం తిప్పించ వొచ్చు. కాలు కదప కుండా లక్షలు నొక్కొచ్చు. పిల్లల మొహం కూడా తండ్రికి చూపెట్టకుండా వాడిని మనసిక వధ చెయ్యొచ్చు.ఇంకా వాడి అమ్మా, నాన్నా, అక్కా, చెల్లి, తమ్ముడు, మామా, బాబాఇ ఒకరేమటి బీరకాయ పీచు సంబంధమున్న ప్రతి వొక్కరూ...కనీసం కూరలో కరివేపాకంత చెయ్యరు. వీళ్ళకా ఆమె బెదరాల్సింది?!
బహుశా మీలాంటి వార్ని సంత్రుప్తి పరచటం ఎవరి వల్లా కాదు.ఈ కథ ఓ పదేళ్ళ క్రితం రాసుంటే ఎక్కువ రిలవెన్స్ ఉండేది.కచ్చితంగా మీర్రాసిన లాంటి అమ్మయిలు ఇంకా కొందరున్నారు.కానీ వాళ్ళకి బోలెడంత చట్టం అండా ఉన్నది. అదే పరిస్తితిలో ఉనా మొగవాడికి దొరికే సపోర్ట్ ఏముందండీ? హేళనలు తప్ప వాడికి సానుభూతి కూడా దొరకదు.అలాంటి కథలు కావాలి ఇప్పటి కాలానికి.
అందుకే ఈ కథని చీత్కరిస్తున్నాను.
---ఒక బంగారం లాంటి పెళ్ళానికి మొగుడు.